ခ်စ္လွစြာေသာျမန္မာစတီးမစ္မိသားစု၀င္ အေပါင္းတုိ႔ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။

Mingalar par. My dear Myanmar steemians families.

ေခါင္းစဥ္ၾကည့္ၿပီး ဘာပါလိမ့္ ဆုိၿပီး စဥ္းစားေနၾကလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေခါင္းေျခာက္မေနပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ စားေနတဲ့အစားအေသာက္ အမ်ားစုက အဆိပ္ေတြ နည္းနည္းစီ ပါလာတတ္လုိ႔ ဒီေခါင္းစဥ္ေလး ေပးလုိက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္ဘ၀က စားသုံးခဲ့ရတဲ့အစားအေသာက္ေတြ အသုံးအေဆာင္ေတြနဲ႔ ယခုေခတ္မွာ စားသုံးေနရတဲ့အစားအေသာက္ အသုံးအေဆာင္မ်ားနဲ႔ မ်ားစြာကြာျခားသြားတာကေန ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေဘးထြက္ ဆုိးက်ဳိးလုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းေၾကာင့္ပဲလား။ ဆင္းရဲျခင္းလုိ႔ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေငြေၾကးဆင္းရဲျခင္း၊ စိတ္ဓာတ္ဆင္းရဲျခင္း၊ အသိဥာဏ္ပညာဆင္းရဲျခင္း အားလုံးပဲလုိ႔ထင္ပါတယ္။ ေငြေၾကးဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ဆင္းရဲျခင္းေတြျဖစ္လာၿပီး အသိဥာဏ္ပညာေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ဆင္းရဲကုန္ၾကတာလုိ႔လည္း ထင္ျမင္မိပါတယ္။ လူတုိ႔အသက္ရွင္ဖုိ႔အတြက္ ေငြေၾကးဟာ မရွိမျဖစ္ အခန္းက႑ကေန ပါ၀င္ေနတာ လူတုိင္းသိႏုိင္ပါတယ္။ ဒုတိယဘုရားသခင္လုိ႔ေတာင္ ေခၚဆုိေလာက္တဲ့အထိ ေငြေၾကးဟာ အစြမ္းထက္လွပါတယ္။ အဲဒီလုိ အစြမ္းထက္လွတဲ့ ေငြေၾကးက ဆင္းရဲတဲ့ သာမန္လူတန္းစားနဲ႔က ဘာမွမဆုိင္သလို ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဆင္းရဲကုန္ၾကရပါတယ္။ အက်င့္စာရိတၱေတြ ပ်က္သုန္းကုန္ၾကပါတယ္။ အသိဥာဏ္ပညာေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြေၾကးရလုိမႈအတြက္ အမွား အမွန္ ေ၀ဖန္ပုိင္းျခားမႈ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ယေန႔ေခတ္ကာလမွာ အမ်ားႀကီး ျမင္သာထင္သာရွိပါတယ္။ လူမႈအက်င့္စာရိတၱမ်ား အဆိပ္သင့္ကုန္ၾကပါၿပီ။ အဆိပ္ကုိပဲ ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ စားသုံးကုန္ၾကပါၿပီ။ လူနည္းစု ေလာက္သာ အဆိပ္ကုိ ေရွာင္ရွားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ အဆိပ္ျဖစ္မွန္းလည္းမသိ၊ သိေသာ္လည္း မေရွာင္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ဆက္လက္ စားသုံးေနၾကျမဲသာျဖစ္ပါတယ္။

အသားငါးေတြ၊ အသားေျခာက္ေတြမွာ ယမ္းစိမ္းေတြထည့္သုံး ေဆးေတြထုိး၊ ၾကာရွည္ခံဖုိ႔အတြက္ လူေသေတြမွာသုံးရတဲ့ ၾကာရွည္ခံေဆးေတြထုိးတတ္ၾကတယ္။ ေရာင္းမရလုိ႔ ပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မသိပါ။ အဲဒီ အသားငါးေတြ၊ အေျခာက္အျခမ္းေတြ စားတဲ့သူေတြေတာ့ ေရာဂါျဖစ္ႏုိင္ေခ်က 99.99% ေလာက္ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ဦးတည္း တစ္ေယာက္တည္း ေငြေၾကး အဆင္ေျပမႈအတြက္ စားသုံးတဲ့သူေတြ ဒုကၡေရာက္ရမယ္ဆုိတာ မစဥ္းစားမိ၊ မေတြးမိတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ေငြေၾကးရလုိမႈအတြက္ ေလာဘတရားက ကြယ္ထားလုိက္တာပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ အသားမစားပဲ အသားသတ္လြတ္စားမယ္ဆုိၿပီး အသီးအရြက္ေတြစားရင္ အဆိပ္ဆုိတဲ့အႏၱရာယ္လြတ္ကင္းမယ္လုိ႔ထင္ၾက တယ္။ အသီးအရြက္ေတြမွာလည္း အဆိပ္အႏၱရာယ္ မကင္းလြတ္ပါဘူး။ အသီးအရြက္ေတြကုိ ပုိးမက်ေစရန္၊ အသီးအရြက္ ေအာင္ျမင္ေစရန္အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ပုိးသတ္ေဆးေတြ ျဖန္းပက္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ ပုိးသတ္ေဆးရဲ႕ အာနိသင္က ရက္(၂၀)အၾကာမွာ ပ်က္ျပယ္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေစ်းကြက္မွာ အသီးအရြက္ျပတ္ၿပီး ေစ်းေကာင္းရတာမ်ဳိးနဲ႔ ၾကံဳတဲ့အခါမွာ ေငြေၾကးရလုိမႈအတြက္ ကုိယ့္ရွိတဲ့ အသီးအႏွံကုိ ေရာင္းကုန္ၾကတတ္ ပါတယ္။ ေနာက္(၁၀)ၾကာမွ ပုိးသတ္ေဆး အာနိသင္ျပယ္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေစာင့္ေနရင္ ေစ်းမရေတာ့မွာ စုိးတဲ့ အတြက္ ေရာင္းထုတ္ပစ္တတ္ၾကပါတယ္။ စားမိသူေတြ အဆိပ္ျဖစ္ကုန္ႏုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ အသိ မရွိေတာ့ဘဲနဲ႔ ေလာဘတရားက ဖုံးကြယ္ထားလုိက္တဲ့အတြက္ အဆိပ္ကုိ စားမိကုန္ၾကပါတယ္။ အသီးအႏွံစားတာပဲဆုိၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ႏုိင္ဖူးမထင္ပါနဲ႔။ အဆိပ္ကုိ နည္းနည္းခ်င္းစီ စားသုံးမိသလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ အစားအေသာက္ မွန္သမွ် ဆုိးေဆးလုိ ဓာတုပစၥည္းနဲ႔ လြတ္တာ ရွိပါေသးရဲ႕လား။ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူးလုိ႔လည္းထင္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ကာလမွာ ေရာဂါအဆန္းနဲ႔ ေသဆုံးသြားရတဲ့သူေတြကေတာ့ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေနတဲ့သူေတြ မဟုတ္ပဲ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အရြယ္ေကာင္းေလးမ်ားသာျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေရွးယခင္က အလြန္ရွားပါး လွတဲ့ ေရာဂါေတြက အခုေပါေပါမ်ားမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကင္ဆာအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ အသည္း၊ အဆုတ္၊ အေရျပားကင္ဆာဆုိတာေတြ၊ ရုိးရုိးေလးဖက္နာ၊ အေရျပားေလးဖက္နာ၊ ေသြးေလးဖက္နာ၊ ေသြးက်ဲျခင္း၊ ေသြးျပစ္ျခင္း ေရာဂါအမယ္ေတြကုိ စုံေနတာပါပဲဗ်ာ။ အဲဒါက ဘယ္ကေန ဘယ္လုိျဖစ္လာရတာလဲလုိ႔ စဥ္းစား မိေတာ့ အဓိကတရားခံကေတာ့ ေန႔စဥ္ စားေသာက္ေနတဲ့ အစားအေသာက္က ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အားျဖစ္ေစတာနည္းနည္း အဆိပ္ေတြျဖစ္ကုန္တာက မ်ားေနတယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္စားသုံး ေနရတဲ့ ဆီဆုိတာကလည္း ကုိယ္ခႏၶာအတြက္ အဆိပ္၊ စားေနရတဲ့အစားအစာေတြကလည္း အဆိပ္ ေတြလုိ ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ အေလးမထားၾကပါဘူး။ တန္ဖုိးရွိ၊ အဖုိးတန္လွတဲ့ ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီ ေတြေနရာမွ အဆိပ္ျဖစ္ေစမယ့္ စားအုန္းဆီ၊ ၀ါေစ့ဆီ လုိဆီမ်ဳိးေတြကုိ အစားထုိးေရာင္းခ်ေနတာ သိေသာ္ျငားလည္း စားေန ၾကရတာပါပဲ။ ၾကက္သား၊ ၀က္သားဆုိလည္း ေဖာ္မလင္ထုိးထားမွာ ေၾကာက္ေနရတယ္။ အသီးအႏွံတုိ႔ ငါးေျခာက္တုိ႔ေတာင္ ေဆးေတြျဖန္းထားၾကေလေတာ့ ကင္ဆာျဖစ္ႏႈန္း အျမင့္ဆုံးကုိ အလ်င္အျမန္ တက္လွမ္း ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေသဆုံးကုန္ၾကတာအမ်ားစုကလည္း လူငယ္ လူရြယ္ေလးေတြ က အမ်ားစုျဖစ္ေနတာ ျမင္ေန ၾကားေနရပါတယ္။ ၾကာေလ ဆုတ္ယုတ္လာေလျဖစ္ေနေတာ့ လူမ်ဳိးတုန္း မ်ဳိးျပဳတ္ကုန္မွာ စုိးရိမ္မိပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေရးလုိ႔ဆုိရင္လည္း မမွားႏုိင္ဘူးလုိ႔ထင္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ခံစားခ်က္၊ ထင္ျမင္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က အမ်ဳိးထဲတစ္ေယာက္ကုိ မႏၱေလးေဆးရုံကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့ပါတယ္။ သြားရတဲ့ဌာနက ေက်ာက္ကပ္ဌာနပါ။ လူနာအေတာ္မ်ားတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။ မ်ားျပားလွတဲ့လူနာေတြကုိ လုိက္ၾကည့္မိေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ လူနာက လက္ခ်ဳိးေရလုိ႔ရပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ လူငယ္ေလးေတြျဖစ္ပါတယ္။ မိဘက သားသမီးမ်ားကုိ လက္တြန္းလွည္းကေလးေတြေပၚကုိတင္တြန္းၿပီး ဆရာ၀န္ေတြေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးၾကပါတယ္။ မိဘေတြကုိ လက္တြန္းလွည္း ေပၚတင္မတြန္းရပဲနဲ႔ သားသမီးေတြကုိ လက္တြန္းလွည္းေပၚ တင္တြန္းေနၾကရတာျမင္မိေတာ့ ေျပာင္းျပန္လွန္ေနတဲ့ေခတ္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါေရာ့လားလုိ႔ ေတြးမိတယ္ဗ်ာ။ သားသမီးက မိဘကုိ ၀တ္ႀကီး ၀တ္ငယ္ ျပဳစုရမယ့္ေခတ္မဟုတ္၊ သားသမီးက မိဘကုိ ေၾကာက္ရမယ့္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့သလုိလည္း ခံစားမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ စိတ္မေကာင္းစရာမ်ား အပ်က္အစီးမ်ားကုိပဲ ျမင္မိေနေလသလားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ၾကာေတာ့ အခုေခတ္အစားအစာေတြ စားရမွာလည္း လန္႔ေနမိတယ္။ အသီးအႏွံေတြကုိ စားရင္လည္း ဆားေရနဲ႔ စိမ္ထားၿပီးမွ စားရမလုိ၊ အသား ငါးေတြစားမယ္ဆုိရင္လည္း ထုိ႔အတူ။ အေျခာက္ အျခမ္းေတြစားမယ္ဆုိလည္း ထူးမျခားနား။ ပန္းသီးေတြ႕လုိ႔လည္း ဂြမ္ကနဲ ကုိက္မစားရဲ။ စပ်စ္သီးေတြလုိ႔လည္း ရုတ္တရက္လက္မရဲ။ ခ်က္ခ်င္းေသမယ့္ အရာမဟုတ္ေပမယ့္ လူကုိ ေရာဂါျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ ေရာဂါအျပင္ ေငြေၾကးမ်ားပါ ထပ္ေဆာင္းေပးရမယ့္ အဆိပ္ေတြကုိ ေန႔စဥ္ ခႏၶာကုိယ္ထဲ သြင္းေနမိသလုိျဖစ္ေနလုိျဖစ္ေနပါတယ္။ ခ်စ္မိတ္ေဆြအေပါင္း သတိျပဳဆင္ျခင္ ႏုိင္ၾကပါေစေၾကာင္း ေရးသားရင္း ရပ္နားလုိက္ပါတယ္။

Success in Steemit ေအာင္ျမင္ၾကပါေစဗ်ာ.....

ေလးစားစြာျဖင့္

Yours respectfully

ေရးသားသူ(Author) _

@ansoe (MSC 012)

Soe Naing

Myanmar Steemit Community

16-Jul-2018 တနလၤာေန႔(Monday)