ခ်စ္လွစြာေသာျမန္မာစတီးမစ္မိသားစု၀င္ အေပါင္းတုိ႔ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။

Mingalar bar. My dear Myanmar steemians families,

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ေရွးအခါကပင္ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈ ကုိယ္ပုိင္ အႏုသုခုမပညာ လက္ရာမ်ားျဖင့္ ကမၻာ့အလယ္တြင္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ဝင့္ဝင့္ထယ္ထယ္ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈတို႔ကို မေပ်ာက္ကြယ္ၾကေစရန္ ျပဳစုထိန္းသိမ္းလာခဲ့ၾကေပသည္။ အဆင့္တန္းျမင့္မားေသာယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာလက္ရာမ်ားသည္ ယေန႔အခ်ိန္ထိတုိင္ေအာင္ ကမၻာ့ အလယ္တြင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာျဖင့္ ရပ္တည္လာႏိုင္ခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရွိရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားေသာ အႏုပညာ အတတ္ပညာမ်ားသည္ အလြန္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး ခက္ခဲနက္နဲေသာ အႏုပညာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ပန္းႏွင့္ခုိင္းႏႈိင္းၿပီး တင္စားေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကေပသည္။ ထုိသုိ႔တင္စားခဲ့ရာတြင္ အႏုပညာဆယ္မ်ဳိး ျဖစ္သည့္အတြက္ ပန္းဆယ္မ်ဳိး(သုိ႔မဟုတ္)ဆယ္ပြင့္ပန္းဟု တင္စားေခၚတြင္ခဲ့ၾကပါသည္။

ျမန္မာတုိ႔၏ ပန္းဆယ္မ်ဳိး သုိ႔မဟုတ္ ဆယ္ပြင့္ပန္းအေၾကာင္းကုိ ငယ္စဥ္ေက်ာင္းသား ဘ၀က သင္ၾကားခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ေကာင္းစြာ မွတ္မိေနေသာသူမ်ား ရွိခ်င္ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း လူနည္းစုသာက်န္ရွိေတာ့မည္ ထင္ပါသည္။ အမ်ားစုကုိ ပန္းဆယ္မ်ဳိး သုိ႔မဟုတ္ ဆယ္ပြင့္ပန္း အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ပါကလည္း ေကာင္းစြာ ေသခ်ာသိရွိၾကျခင္းမရွိၾကေတာ့ပါေခ်။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပန္လည္ေဖြရွာၿပီး ျမန္မာတုိ႔၏ ရုိးရာပန္းဆယ္မ်ဳိး(ပန္းဆယ္ပြင့္)အေၾကာင္းကုိ ေဆာင္းပါးအျဖစ္ ျပန္လည္ေရးသားလုိက္ပါသည္။

"ဘုရားမတင္ နတ္မ၀င္ လူတြင္ ပန္းဆယ္မ်ဳိး" သုိ႔မဟုတ္

"ဘုရားမတင္ နတ္မ၀င္ လူတြင္ ဆယ္ပြင့္ပန္း"

ထုိစကားေလးမ်ားကုိ လူအေတာ္မ်ားမ်ားၾကားဖူးၾကမည္ထင္ပါသည္။ မၾကားဖူးလ်င္လည္း ယခု ၾကားဖူးသျဖင့္ မွတ္သားထားၾကပါခင္ဗ်ာ။

"ပန္း" ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ၏ မူလမွာ "ပန္" ျဖစ္ေၾကာင္း စာေပပညာရွင္မ်ားက ေဖာ္ထုတ္ထားၾကေၾကာင္း သိရွိမွတ္သားဘူးပါသည္။ "ပန္"၏ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိခ်က္မွာ "ဖန္တီးသည္ ဖန္တီးခ်က္လက္ရာ၊ ဖန္တီးသူ" ဟုျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါသည္။ အႏုပညာလက္ရာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာရန္ ေတြးေတာၾကံစည္ရျခင္း က႑သည္ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ ပန္းအလုပ္ ျဖစ္သည္ ဟုဆိုပါသည္။ “ပန္း”ဟု ပညတ္ေခၚဆိုၾကသည္မွာ မြမ္းမံရျခင္းႏွင့္ အႏုစိတ္ စီမံရေသာ သုခုမအႏုပညာပါေသာ လုပ္ငန္းျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သုခုမအႏုပညာကို တင္စား၍ ေခၚဆုိေၾကာင္းလည္း အခ်ဳိ႕ေသာပညာရွင္မ်ားက ယူဆၾကပါသည္။ ေလ့လာသူ သုေတသီအခ်ိဳ႕ကလည္း "ပန္” ဟူေသာစကားလုံးသည္ ေရွးအခါက "ပညာလုပ္ငန္း" ဟု အဓိပၸါယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဘာသာစကားအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကုိးကားတင္ျပထားၾကေၾကာင္းလည္း သိရွိမွတ္သားဘူးပါသည္။

ပန္းဆယ္မ်ဳိး(ဆယ္ပြင့္ပန္း)ဆိုသည္မွာ-

(၁)ပန္းပဲ
(၂)ပန္းထိမ္
(၃)ပန္းတဥ္း
(၄)ပန္းေတာ့
(၅)ပန္းရန္
(၆)ပန္းပု
(၇)ပန္းတေမာ့
(၈)ပန္းပြတ္
(၉)ပန္းခ်ီ
(၁၀)ပန္းယြန္း ဆုိ႔ျဖစ္ၾကပါသည္။

ထုိပန္းဆယ္ပြင့္ကုိ အလြယ္တကူမွတ္သားႏုိင္ရန္အတြက္ "ပဲ ထိမ္ တဥ္း ေတာ့ ရန္ ပု ေမာ့ (မွတ္ေလာ့) ပြတ္ ခ်ီ ယြန္း" ဟူ၍ ဖြဲ႔ဆိုထားေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါသည္။

(၁) ပဲ = ပန္းပဲ

ပန္းဘဲပညာရပ္သည္ သံထည္ကုိအရည္ႀကိဳၿပီး ပုံသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးျပဳလုပ္ေသာပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ဓား၊ ပုဆိန္၊ စူး၊ ေဆာက္ တုိ႔အျပင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးသံုးပစၥည္းမ်ားျဖစ္ေသာ ထြန္သြား၊ ထယ္သြား၊ တံဇဥ္မ်ား စသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ၾကရသည့္ အတတ္ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။

(၂) ထိမ္ = ပန္းထိမ္

ပန္းထိမ္ပညာရပ္သည္ ေရႊ ေငြ ေဘာ္ ေၾကး စသည့္တုိ႔ကုိ လက္၀တ္ရတနာမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ လူ႕အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ိးကို သြန္းလုပ္ျခင္း၊ ထုခတ္ျခင္း ျပဳလုပ္ေသာပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ပ်ဴေခတ္မွ အစျပဳခဲ့ေၾကာင္းကုိလည္း မွတ္သားဘူးပါသည္။

(၃) တဥ္း = ပန္းတဥ္း

ပန္းတဥ္းပညာရပ္သည္ ေၾကးထည္မ်ားကုိ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ပုံေလာင္းသြန္းလုပ္ေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ နိဗၺာန္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ပန္းတဥ္းလုပ္ငန္းျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာေရးဆုိင္ရာမ်ားတြင္ အသုံးျပဳၾကသည့္ ေၾကးစည္၊ ေမာင္း၊ ဘုရားထီးေတာ္၊ ငွက္ျမတ္နားေတာ္ မ်ားျပဳလုပ္ဖန္တီးသည့္ လုပ္ငန္းအတတ္ပညာျဖစ္သည္။ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ ပန္းတဥ္းလုပ္ငန္း ကုိ ပဒင္းလုပ္ငန္း ဟု ေခၚတြင္ၾကေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။ ပန္းတဥ္းပညာသည္ ပ်ဴေခတ္ကပင္ထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္းမွတ္သားဘူးပါသည္။

(၄) ေတာ့ = ပန္းေတာ့

ပန္းေတာ့ပညာရပ္သည္ ဘိလပ္ေျမ(အဂၤေတ)၊ သရြတ္တုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္လံုး ႐ုပ္ႂကြမ်ား၊ ျခဴးပန္း၊ ျခဴးႏြယ္မ်ားကုိ လွပေအာင္ အမႊမ္းတင္တန္ဆာဆင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေသာပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ အုတ္မ်ား၊ ဘိလပ္ေျမ (အဂၤေတ)တုိ႔ျဖင့္ မုခ္ဦးပန္းဆြဲမ်ား၊ လူ ၊ နတ္၊ ဘီလူး၊ ျခေသၤ့ စသည့္ အလွအပမ်ားျဖင့္ ျပင္ဆင္ ေဆာက္လုပ္ေသာအတတ္ပညာျဖစ္ပါသည္။ ဗိသႏုိးေခတ္၊ သေရေခတၱရာေခတ္ မွ စတင္ ျပဳလုပ္ အသုံးခ်ခဲ့ေၾကာင္း ႏွင့္ ပုဂံေခတ္ကာလတြင္ အထြန္းကားဆုံးျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါသည္။

(၅) ရန္ = ပန္းရန္

ပန္းရန္ပညာရပ္သည္ အုတ္၊ ထုံး၊ သဲ၊ ေက်ာက္၊ ဘိလပ္ေျမ(အဂၤေတ)အား အခ်ဳိးက် ေရာစပ္ၿပီး အေဆာက္အဦမ်ား လွပခုိင္ခံ့ေအာင္ ေဆာက္လုပ္သည့္ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ သေရေခတၱရာေနာက္ပုိင္းတြင္ စတင္အသုံးျပဳခဲ့ေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။

(၆) ပု = ပန္းပု

ပန္းပုပညာရပ္သည္ သစ္သား၊ တိရစၦာန္တုိ႔၏အစြယ္ အရုိး၊ ရႊံ႕ေစး၊ ေျမေစး၊ ဖေယာင္း စေသည့္အရာဝတၱဳပစၥည္းမ်ားကို ႐ုပ္လံုး ႐ုပ္ႂကြ ရုပ္ခုံးမ်ား ထြင္းထုသည့္ပညာျဖစ္ပါသည္။ ပ်ဴေခတ္ကာလမွ စတင္ကာ ပန္းပုပညာထြန္းကားခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ ေခတ္မီ စက္ကရိယာမ်ားအသုံးျပဳျခင္းျဖင့္ ပန္းပု လုပ္ငန္းမ်ားကုိ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ ေနၾကေၾကာင္းသိရွိ ျမင္ေတြ႕ေနပါသည္။

(၇) ေမာ့ = ပန္းတေမာ့

ပန္းတေမာ့ပညာရပ္သည္ ေက်ာက္သားကို လွပေသသပ္ေအာင္ ထုဆစ္သည့္ပညာရပ္ျဖစ္ေပသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာက္ဆစ္ပညာရပ္ဟုလည္း ေခၚတြင္ၾကေပသည္။ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္ လည္း အသုံးျပဳၿပီး ၀င္ေငြ ရရွိေနေသာ ပညာရပ္တစ္ခုျဖစ္ေပသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မဟာျမတ္မုနိ ဘုရားႀကီး အေနာက္မုခ္ဘက္ေရာက္ရွိလ်င္ ေက်ာက္ဆစ္ပညာရပ္ျဖင့္ ထြင္းထု ေနၾကသည္ကုိ အလြယ္တကူေလ့လာေတြ႕ရွိႏုိင္ေပသည္။ ေက်ာက္ဆစ္ပညာရပ္သည္လည္းေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ စက္ကရိယာမ်ားအသုံးျပဳျခင္းျဖင့္ ေျပာင္းလဲလုပ္ကုိင္လာၾကေပသည္။ ဗိသႏုိးေခတ္၊ သေရေခတၱရာ ေခတ္ မွ စတင္ ထြန္းကားခဲ့ေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ေၾကာင္းမွတ္သားမိပါသည္။

(၈) ပြတ္ = ပန္းပြတ္

ပန္းပြတ္ပညာရပ္သည္ သစ္သား၊ ဆင္စြယ္ စသည့္ပစၥည္းမ်ားကို လိုရာပံုစံရေအာင္ ပြတ္လုံးထုိးကာ ေခ်ာမြတ္ေအာင္ ပြတ္ခံျပဳလုပ္သည့္ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ပန္းပြတ္ပညာရပ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားသည္တုိ႔ကုိ အမ်ားအားျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ သာသနိကအေဆာက္အဦမ်ားႏွင့္ လူေနအိမ္မ်ားတြင္ ေလွကားလက္ရန္းမ်ား၊ ၀ရန္တာလက္ရန္းမ်ားတြင္ အလြယ္တကူျမင္ေတြ႕ႏုိင္ေပသည္။ ပန္းပြတ္ပညာ သည္ ယခုေခတ္တြင္လည္း အသုံးမ်ားေနေသးေသာ ပညာရပ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ေခတ္အခါက စတင္သုံးစြဲခဲ့ေၾကာင္းကုိ မမွတ္မိ မသိရွိပါ။

(၉) ခ်ီ = ပန္းခ်ီ

ပန္းခ်ီပညာရပ္သည္ ခဲ၊ မင္၊ ေရေဆး၊ ဆီေဆး၊ သေဘာၤေဆး စသည္တုိ႔ျဖင့္ ႐ုပ္ပံုမ်ဳိးစုံ၊ ပုံသ႑ာန္မ်ဳိးစုံတုိ႔ကုိ ေရးျခယ္သည့္ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ လူတုိင္းလည္း ၾကားျမင္ဘူးေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ပါၿပီး ယေန႔ေခတ္တြင္လည္း အလြန္တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ အသုံး၀င္ေနသည့္ ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။

(၁၀) ယြန္း = ပန္းယြန္း

ပန္းယြန္းပညာသည္ ၀ါး၊ ႏွီး စသည္တုိ႔ကုိ သစ္ေစးတုိ႔ျဖင့္ သ႐ိုးကုိင္ၿပီး လူ႕အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ျပဳလုပ္ေသာ ပညာရပ္ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ကာလတြင္လည္း အသုံးျပဳေနဆဲျဖစ္ေသာ အတတ္ပညာ ျဖစ္ပါသည္။ မုံရြာ ေက်ာကၠာ၊ ေမာင္းထာင္၊ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦး တုိ႔တြင္ ယြန္းထည္မ်ားကုိ ယေန႔တုိင္ လုပ္ကုိင္လ်က္ရွိပါသည္။ ယြန္းထည္မ်ားျပဳလုပ္ၿပီးေသာအခါတြင္လည္း ယြန္းထည္မ်ား ေပၚတြင္ ပန္းပြင့္ ၊ ရႈခင္း၊ လူပုံမ်ားျဖင့္ လွပေအာင္ တန္ဆာဆင္ၾကပါေသးသည္။

ယခုအခါ ယြန္းပညာသင္တန္းေက်ာင္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ၿပီး သင္ၾကားေပးေနေၾကာင္းကုိလည္း သိရွိရပါသည္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ေလာက္မွစတင္ေပၚေပါက္လာသည္ဟုလည္း မွတ္သားမိပါသည္။ ယခုအခါ ပညာေရးက႑အေနဖင့္ ယြန္းပညာေကာလိပ္ ကုိ ပုဂံၿမိဳ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ၿပီး ယြန္းအတတ္ပညာဒီပလုိမာ(Diploma in Lacquerware Technology (Dip.L.T) လက္မွတ္ခ်ီးျမွင့္သင္ၾကားေပးေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါသည္။

ျမန္မာ့ရုိးရာယြန္းပညာအေၾကာင္းေလ့လာလုိပါကႏွိပ္ပါ။

ျမန္မာ့ရုိးရာ ပန္းဆယ္မ်ဳိး(သုိ႔မဟုတ္)ဆယ္ပြင့္ပန္းသည္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာတြင္ အဓိကအက်ဳံး၀င္ေသာ ပညာရပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ပန္းဆယ္မ်ဳိးမွာ အႏုပညာ၏ ေလးနက္သိမ္ေမြ႕ၿပီး ခက္ခဲနက္နဲေသာ သေဘာကိုေဆာင္သည္။ ယခုအခါ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အႏုပညာ တကၠသုိလ္မ်ား မွလည္း ပန္းဆယ္မ်ဳိးအတြက္ ပညာရပ္မ်ားကုိ သင္ၾကားေပးၿပီး ဘြဲ႕အပ္ႏွင္းေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ ပညာရွင္မ်ားမွ ျမန္မာတုိ႔၏ ပန္းဆယ္မ်ဳိးအတတ္ပညာကုိ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေနၾကေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါေၾကာင္း ဗဟုသုတအျဖစ္ ေရးသားရင္း ေဆာင္းပါး အားအဆုံးသတ္ ရပ္နားခြင့္ျပဳပါခင္ဗ်ာ..

ရာေဇာဝါဒက်မ္း ႏွင့္ သာဓိနပ်ဳိ႕ တုိ႔ကုိမွီျငမ္းေရးသားသည္။

Image from google

Steemit တြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေနၾကပါကုန္ေသာ Myanmar Members အားလုံး အားလုံး ေအာင္ျမင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ.....

Success in Steemit

ေလးစားစြာျဖင့္

Yours respectfully

ေရးသားသူ(Author) _

@ansoe
Soe Naing

Myanmar Steemit Community

30-9-2017(Saturaday)