ခ်စ္လွစြာေသာျမန္မာစတီးမစ္မိသားစု၀င္ အေပါင္းတုိ႔ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ။

Mingalar par. My dear Myanmar steemians families.

Image from google

က်ဳပ္ကရြာမွာ ေမြးခဲ့တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး… ဒါေပမယ့္ ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္တုိင္းရြာကုိျပန္ေနၾက ျဖစ္ေနေလေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရြာမွာေမြးတဲ့ ရြာသားတစ္ေယာက္လုိပါပဲ… ဘာလုိ႔ ေမြးရပ္ေျမမဟုတ္ပဲ ရြာကုိႏွစ္စဥ္ျပန္တာလဲလုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေမးခ်င္ၾကလိမ့္မယ္… က်ဳပ္အဖုိး အဖြား၊ က်ဳပ္အေဖအေမ က အဲဒီရြာသူ ရြာသားေတြကုိးဗ်… ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီရြာမွာ ေမြးတာမဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီရြာသားလုိပဲေပါ့ဗ်ာ… အေဖတုိ႔ အေမတုိ႔ ပုိင္တဲ့လယ္ေတြလည္း ရွိေလေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္တုိင္း ရြာကုိျပန္တယ္… ရြာကလယ္ကြင္းေတြထဲလုိက္ၿပီး ရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားတယ္… ငွက္ပစ္တယ္… ပတတ္လုိက္တယ္… ငုံးေထာင္တယ္… ၀ါေကာက္တယ္… ပဲခူးတယ္… ငါးဖမ္းတယ္… အစုံေလ်ာက္လုပ္တယ္ေပါ့ ဗ်ာ… ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ကေလးဘ၀ အေပ်ာ္သေဘာမ်ဳိးေတြ ေလ်ာက္လုပ္ၾကည့္တာေပါ့… ရြာမွာက သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေတာ့လည္း သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး ႏွစ္စဥ္သြားျဖစ္တာျဖစ္သလုိ ရြာရဲ႕အလွ ရြာသဘာ၀ကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႏွစ္သက္တာလည္း ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ… ရြာမွာဆုိ အဲယားကြန္းလဲမလုိဘူး... ပန္ကာလည္းမလုိဘူး... ထန္းရြက္ေတြမုိးထားတာေၾကာင့္ ေအးေနတာပဲ... ေလေလးကလည္း တျဖဴးျဖဴးနဲ႔တုိက္ ဇိမ္ပဲ...

Image from google

ရြာရဲ႕တည္ေဆာက္ပုံေလးကုိလည္း ေျပာျပမယ္ဗ်… ရြာရဲ႕အ၀င္လမ္းကေလးမွာ တမာပင္ေတြ မန္က်ီးပင္ေတြ တန္းစီေပါက္ေနတယ္ဗ်… ရြာထိပ္မွာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီး ႏွစ္ပင္လည္းရွိတယ္ဗ်ဳိ႕… ေညာင္ပင္ႀကီးေဘးမွာလည္း ေရခပ္တဲ့ ေရကန္ႀကီးတစ္ခုလည္းရွိ တယ္… အင္္မတန္သာယာတယ္… ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ က်ဳပ္တဲ့ကေလးတစ္သုိက္ ေဆာ့ၾက ကစားၾကသလုိ ေညာင္ပင္ေပၚလည္းတက္ေဆာ့ၾကတယ္… ေပ်ာ္စရာအင္မတန္ေကာင္း တယ္… လူႀကီးေတြလစ္ရစ္ လစ္သလုိ ေရကန္ထဲဆင္း ငါးႏႈိက္ ဖားရုိက္လုပ္ေသးသဗ်ဳိ႕… ကန္ထဲဆင္း ကန္ကရႊံ႕ေတြနဲ႔ ေလာက္စာလုံးေတြလုံးၾကတယ္... ေလးဂြနဲ႔ ငွက္ပစ္ၾကတာေပါ့.... ဒါကေန႔ခင္းပုိင္းေလာက္ပဲ အဲဒီေနရာမွာ ေဆာ့ၾကရတာေပါ့… အဲဒီလုိ မေဆာ့ၾကတဲ့ေန႔ဆုိ ရြာကယာခင္းေတြၾကားထဲ ေလ်ာက္သြားတယ္… ႏြားလည္း လုိက္ေက်ာင္းတာပဲ... ေကာင္းဘိြဳင္လုပ္တာေပါ့... ေမာရင္ အသီးအႏွံေတြ ခူးစားၾကတယ္… ဖရဲသီးတုိ႔ သခြားသီးတုိ႔ေပါ့ေလ… အဲဒီအခ်ိန္တုံးကေတာ့ အသီးအႏွံခူးစားၾကရင္ ဘယ္ယာခင္းရွင္ကမွ မႏွေျမာဘူးဗ်… ခုိးတာမဟုတ္ဘူး… တစ္ခါတစ္ေလ ၀ါခင္းေတြထဲမွာ ငုံးေထာင္လုိက္ၾကေသးတယ္… ငုံးဆုိတဲ့အေကာင္ေတြကလည္း သနားစရာအေတာ္ေကာင္း တဲ့အေကာင္ေတြ… အေတာ္အၾကတယ္ဗ်ဳိ႕… ၀ါရြက္ကေလးတြကုိစုပီး စည္းရုိးလုပ္ထားတယ္… အဲဒီ၀ါရြက္စည္းရုိးကုိ မေက်ာ္ပဲနဲ႔ စည္းရုိးဟပီး ပုိက္ေထာင္ထားတဲ့ ထဲကုိ တည့္တည့္တုိးတယ္… အလုိက္တဲ့အေကာင္ေလးေတြဗ်…

Image from google

ရြာကုိ သြားျဖစ္တာက ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္တဲ့ အခုလုိ ေႏြရာသီဆုိေတာ့ ေနပူရွိန္ကျပင္း ေပမယ့္ ခုအပူေလာက္ေတာ့မဆုိးဘူးဗ်… ခုေတာ့ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ေတြဆုိတာကပုိဆုိး လာေနတယ္… အေရျပားကုိလည္းထိခုိက္တယ္… တစ္ခါတစ္ေလ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး လူႀကီးေတြနဲ႔ ၀ါခင္းထဲလုိက္ ၀ါေတြလုိက္ဆြတ္ၿပီး မုန္႔နဲ႔လဲစားၾကတယ္… အဲဒီအခ်ိန္တုံးကေတာ့ မုန္႔နဲ႔လဲစားလုိ႔ရတယ္… မေရြးေတြ မုန္႔ေခါင္းအုံးေတြ ပဲဆုပ္ေတြ စတဲ့မုန္႔ေတြနဲ႔ လဲစားၾကတာ… ေပ်ာ္စရာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းသဗ်… ယာခင္းေတြအထိလုိက္ၿပီး ေစ်းသည္ေတြက လဲတယ္… က်ဳပ္တုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ေလ… မုန္႔စားေနရတာကုိးဗ်… ေန႔ခင္းေန႔လည္ ထမင္းစားၿပီးၿပီဆုိ လြယ္အိတ္လြယ္ ေလာက္ေလးဂြထည့္ၿပီး ယာခင္းေတြထဲ ငွက္ပစ္ထြက္ေတာ့တာပဲ… တစ္ခါတစ္ရံ ပတက္ဖမ္းၾကေသးတယ္… ကေလးဘ၀တုံးကေတာ့ ကုသုိလ္ေတြ အကုသုိလ္ေတြကလည္း ေသခ်ာမွနားမလည္ပဲကုိးဗ်… ခုေတာ့ အဲဒီလုိအလုပ္ေတြကုိ လုပ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ… ကုသုိလ္ အကုသုိလ္ကုိ ထုိက္သင့္သေလာက္ နားလည္ေနၿပီဆုိေတာ့ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ…

Image from google

ရြာရဲ႕ ဓေလ့ထုံးစံေလးေတြကလည္း ခ်စ္စရာမဟုတ္လားဗ်ာ… ဧည့္သည္ေရာက္တယ္ဆုိတာ နဲ႔ အိမ္တကာက မုန္႔စားၾကြၾကပါအုံး… လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကြခဲ့ၾကပါအုံး… ထမင္းစားၾကြ ၾကပါအုံး လာလာေခၚေနၾကတာ… ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာ့ တစ္ျခားစီပါဗ်ာ… က်ဳပ္တုိ႔ၿမိဳ႕ေပၚမွာက လူတစ္ေယာက္ကုိေတာင္ ထမင္းေခၚေကၽြးဖုိ႔ မလြယ္ဘူးမဟုတ္လားဗ်… ရြာမွာကေတာ့ တစ္မိသားစုလုံးကုိ ထမင္းေခၚေကၽြးတာ… တစ္ရက္တစ္ေလ ေခၚေကၽြးတာပဲလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္နဲ႔ဗ်ဳိ႕… ေန႔တုိင္းလာစားမယ္ဆုိလဲ ေကၽြးတာပဲဗ်… အဲဒီလုိ ရြာေလးေတြ အခုခ်ိန္အထိ က်န္ေနေသး တယ္ထင္ပါတယ္… အခ်ဳိ႕ရြာေတြလည္း ၿမိဳ႕နဲ႔ အကူးအသန္းမ်ားၿပီး ၿမိဳ႕စရုိက္ေတြျဖစ္ကုန္ၾက ပါၿပီေလ… ထန္းပင္ေတြ ထန္းေတာေတြနဲ႔ အင္မတန္လြမ္းေမာစရာေကာင္းလွပါတယ္… ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕လည္း ရွိေသးတယ္ဗ်… ကုကၠိဳပင္ေအာက္ေတာ့ သြားေဆာ့လုိ႔မရဘူးဗ်… ရြာကလူေတြက အဲဒီေနရာမွာ ေျပာင္းရုိးစဥ္း ပဲေျခြၾက စပါးနယ္ၾကတာဆုိေတာ့ ကေလးေတြ သြားေဆာ့လုိ႔မရဘူးဗ်…

Image from google

လက္ပံပင္ကေတာ့ ႏွစ္ပင္ေလာက္ပဲရွိမယ္… ခုလုိ လက္ပံပြင့္ခ်ိန္ဆုိ နီနီရဲရဲ အရမ္းၾကည့္လုိ႔ လွတယ္ဗ်… သဘာ၀ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုိပဲ… အဲဒီလက္ပံပင္ေအာက္မွာ လွည္းမ်ားျဖတ္ ေမာင္းလုိ႔ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းထေနတာမ်ား ေန၀င္ခ်ိန္ဆုိ သိပ္လွဗ်ာ… ဒါေတြက က်ဳပ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေတာရြာရဲ႕သဘာ၀အလွတရားေလးေတြပါ… အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ရြာေတြ မွာဆုိ သူခုိးဆုိတာ မရွိဘူး… ခုေတာ့ မသိေတာ့ဘူးဗ်… မီးေလာင္တယ္ဆုိတာ မၾကားဖူးသေလာက္ပဲ… ရြာစည္းရုိးဆုိတာလည္း ခုိင္ခုိင္ခံ့ခံ့ရွိၾကတယ္… ညအခ်ိန္ဆုိ ရြာတံခါး ပိတ္ထားတတ္ၾကေသးတယ္… လူသူအေရာက္အေပါက္လည္းနည္းေသးတယ္ေလ… ခုခ်ိန္နဲ႔ ေတာ့မတူႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့… ေအးခ်မ္းတယ္ သာယာတယ္ စိတ္အပန္းေျပတယ္… စိတ္ကုိက သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကုိၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးလန္းဆန္းေနတတ္တာပဲ… အဲဒီလုိ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလွတဲ့ သဘာ၀ အလွတရားေလးေတြကုိ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတာ ကုိသိေနေပမယ့္လည္း တစ္ခါ တစ္ရံေတာ့ ျပန္လုိခ်င္မိတယ္ဗ်ာ… ရြာအေၾကာင္း ေသခ်ာေရးခ်င္ေသးေပမယ့္လုိ႔လည္း ငယ္စဥ္ဘ၀အေၾကာင္းအရာေတြကုိ မွတ္မိတစ္ခ်ဳိ႕ မမွတ္မိတာက ခပ္မ်ားမ်ားျဖစ္ေနေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါဗ်ာ…

Image from google

Success in Steemit ေအာင္ျမင္ၾကပါေစဗ်ာ.....

ေလးစားစြာျဖင့္

Yours respectfully

ေရးသားသူ(Author) _

@ansoe (MSC 012)

Soe Naing

Myanmar Steemit Community

23-Feb-2018 ေသာၾကာေန႔(Friday)